-Σου αγόρασα ένα κουτί μαρκαδόρους και λευκά χαρτιά για να ζωγραφίσεις ό,τι θέλεις, μου είπε εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό.
-Μα δε ξέρω να ζωγραφίζω, απάντησα στενοχωρημένη. Δε μπορώ να τραβήξω ίσια γραμμή ούτε με χάρακα.
– Δε πειράζει, επέμεινε. Ζωγράφισε όπως μπορείς. Ή απλά μπορείς να χρωματίσεις. Τι θα ήθελες να κάνεις;
Σκέφτηκα λίγη ώρα. “Θέλω να ζωγραφίσω την ευτυχία” είπα με σιγουριά. Έμεινε λίγα λεπτά σιωπηλός. “Μάλιστα” είπε ύστερα από λίγο. Πώς θα τη ζωγραφίσεις λοιπόν;
-με όμορφα ζεστά χρώματα
-εννοω, τι εικόνες θα ζωγραφίσεις; ένα σπίτι; ένα λουλούδι; ήλιο; βουνά; τι ακριβώς;
-Δε ξέρω ακόμα. Υποθέτω όλα αυτά μαζί,
– Εγώ λέω προτού ζωγραφίσεις να καθίσεις να σκεφτείς τι είναι ευτυχία για σενα.
Η πρότασή του με έβαλε σε σκέψεις. Τι είναι ευτυχία για μένα; πολλά πράγματα. Ή και λίγα. Σίγουρα όχι τόσο υλικά. Έβαλα μια απαλή μελωδία στο you tube, έγειρα πίσω στα μαξιλάρια του καναπέ κι έκλεισα τα μάτια… Δευτερόλεπτα αργότερα εικόνες ευτυχίας, άρχισαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Οι χαρούμενες φατσούλες των δίδυμων ανιψιών μου, όταν με βλέπουν και σφίγγονται στην αγκαλιά μου. Το παιδικό τους γέλιο που βγαίνει αβίαστα μέσα από την καρδιά τους. Το ποδήλατό μου και οι ατέλειωτες ποδηλατοβόλτες μου, ειδικά γύρω από τη λίμνη της Καστοριάς. Οι εξορμήσεις για ψώνια με την αδερφή μου. Το ταξίδι μας στο Λονδίνο για να δουμε τον αδερφό μου, όταν έμενε εκεί. Ο σκύλος μου, όταν πηδάει πάνω μου, όλος χαρά. Τα ηλιόλουστα απογεύματα στην Αδριατική. Τα ταξίδια. Οι κουβέντες με νόημα και περιεγχόμενο με φίλους, μερικές φορές μέχρι το χάραμα. Τα ατέλειωτα γέλια με την παρέα, όταν παίζαμε επιτραπέζια. Μία βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία. Τα ηλιοβασιλέματα στη θάλασσα. Ένα παιδί. Η οικογένεια.
Τα ήσυχα πρωινά με καφέ, μουσική, διάβασμα και σιωπή, ειδικά παρέα με τον αδερφό μου και τη γάτα του. Το να πετυχαίνω τους στόχους μου, προσωπικούς και επαγγελματικούς.
Και πάνω απ όλα ο έρωτας με την εκάστοτε μορφή του. Η αγκαλιά του, το χαμόγελό του, το γέλιο του, το φως στα μάτια του, αντανάκλαση του δικού μου, το σώμα του μέσα στο σώμα μου. Οι μικρές στιγμές τρυφερής οικειότητας.
Κοιτάζω το λευκό χαρτί και τους μαρκαδόρους και αδυνατώ να ζωγραφίσω οτιδήποτε. Η απαλή μουσική έχει σταματήσει. Σηκώνομαι, πάω στον καθρέφτη και κοιτάζομαι. Βλέμμα έντονο μα λίγο θλιμμένο, μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια, κύκλοι κάτω από τα μάτια, δυο λευκές τριχούλες στα σκούρα μαλλιά μου.
- Λοιπόν; με ρωτάει ο εαυτός μου και χαμογελά λοξά. Κατάφερες να ζωγραφίσεις την ευτυχία;
- Όχι, δε μπορώ. Γιατί η ευτυχία είναι κάτι που το νιώθεις. Δε ζωγραφίζεται.
Η ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα και στις μικρές στιγμές. Μου λέει. Γι΄αυτό Ζήσε!Με ένταση, με πάθος. Ακόμα και όταν περνάς δύσκολα. It can’t rain all the time. Επιστρέφω στο σαλόνι, πίνω μια γουλιά καφέ, βάζω χορευτική μουσική, ανεβάζω την ένταση. Και χορεύω.
