Κατά την εποχή της Ανταρτοκρατίας στον Γέρμα (έτη 1943-49), “υπηρετούσε” στο αναφερόμενο χωριό κι ένας αντάρτης που καταγόταν απ’ το Τσοτύλι Βοΐου. Ο αντάρτης αυτός είχε χαρακτηριστική και αστεία εμφάνιση. Ήταν κοντόχοντρος με ύψος 1,50 περίπου, και με ένα κεφάλι μεγάλο κι εντελώς φαλακρό. Λόγω αυτής της σωματικής εμφάνισής του, οι γριές του Γέρμα αρχικώς και όλοι οι αντάρτες αργότερα, τον αποκαλούσαν “χαϊδευτικά”- συμπονετικά «Κατράναβο» (!), που σημαίνει στη Γερμανιώτικη ιδιωματική διάλεκτο, τον άνθρωπο που έχει τύχη και μοίρα μαύρη σαν το κατράμι (: πίσσα).
Ο «Κατράναβος» ήταν αγαπητός και πασίγνωστος στους κατοίκους και τους αντάρτες της περιοχής, διότι εκτελούσε χρέη σιτιστή της Ομάδας τους και κυκλοφορούσε πάντα με μία δερμάτινη τσάντα κρεμασμένη χιαστί στους ώμους του, εντός της οποίας φύλαγε τις χρυσές λίρες της επιμελητείας τους.
Όταν τελείωσε ο Ανταρτοπόλεμος, ο «Κατράναβος» γύρισε στο Τσοτύλι κι έγινε μανάβης (: οπωροπώλης). Αργότερα, το έτος 1967 αγόρασε ένα φορτηγό αυτοκίνητο ¾ τ. και περιόδευε μ’ αυτό και πουλούσε ζαρζαβατικά σε όλα τα χωριά του Βοΐου, καθώς και στον γνώριμό του Γέρμα.
Τον καιρό εκείνο κυκλοφόρησε ένας δίσκος του Μιχάλη Μενιδιάτη με το τραγούδι «Πετραδάκι- πετραδάκι, για τα σένα το ’χτισα», που έγινε αμέσως λαϊκό σουξέ. Το τραγούδι αυτό φαίνεται ότι άρεσε υπερβολικά στον «Κατράναβο», όπως βεβαίως και σε πολλούς άλλους Έλληνες, και για τούτο, κάθε φορά που μετέβαινε να πουλήσει λαχανικά και φρούτα στον Γέρμα κι έφτανε στην τοποθεσία Μπαρμπαράχη, το έβαζε στο μαγνητόφωνό του και το διαλαλούσε με το μεγάφωνο του αμαξιού του σε όλο το χωριό. Έτσι, με τον καιρό, οι αστειολόγοι και χωρατατζήσες Γερμανιώτες ταύτισαν την άφιξή του στον Γέρμα, καθώς και τον ίδιο με το εν λόγω τραγούδι, και ακολούθως “διέγραψαν” απ’ το λεξιλόγιό τους το έως τότε παρατσούκλι του «ο Κατράναβος» και τον αποκαλούσαν πλέον με το παρανόμι ο «Πετραδάκιας» !
Ο αγαπητός «Πετραδάκιας» επισκεπτόταν τον Γέρμα επαγγελματικά επί μία εξαετία περίπου, έως το 1972. Κατόπιν δεν ξαναφάνηκε στο χωριό κι έμεινε μόνο η γραφική ανάμνησή του στους παλαιότερους των Γερμανιωτών.
Πετραδάκι-πετραδάκι
Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Μενιδιάτης & Άννυ Λιαροπούλου ( Ντουέτο )
Πετραδάκι-πετραδάκι
για τα σένα το ’χτισα
της αγάπης το τσαρδάκι
κι όμως δε σ’ απόχτησα.
Τα ψηλά τα σκαλοπάτια
όσες τ’ ανεβήκανε
βρήκαν πλούτη, μεγαλεία
μα καρδιά δε βρήκανε.
Για μια πλούσια αγάπη
τη δική μου πρόδωσες
και το ταπεινό τσαρδί μου
μου το περιφρόνησες.
Φλόγες άναψα ένα βράδυ
το τσαρδάκι το ’καψα
κι ύστερα πάνω στη στάχτη
μοναχός μου έκλαψα.
