Η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μεγάλη θεατρική παράσταση. Κι εμείς καλοί ή κακοί ηθοποιοί. Προσποιούμαστε τους ευτυχισμένους, τα θύματα, τους αδαείς, τους έξυπνους, τους ζηλωτές, τους θρησκευόμενους, τους επαναστάτες, θαμμένοι μέσα στις κοινωνικές συμβάσεις και συμβατικότητες. Λίγοι έχουν το θάρρος να κοιτάξουν στον καθρέφτη και να δουν αυτό που πραγματικά είναι.
Προτιμούμε τα άψυχα είδωλά μας, όμορφα ζωγραφισμένα, από τις ανθρωπόμορφες και εύθραυστες ψυχές μας. Καλλιεργούμε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις γιατί η αλήθεια πονάει τόσο που γίνεται ανυπόφορο. Γιατί το κοινωνικό status -ειδικά στα social media- είναι πιο σημαντικό από την πραγματικότητά μας. Το “φαίνεσθαι” νικάει το “είναι” στην ατέρμονη μάχη μεταξύ της εξάρτησης και της ελευθερίας. Κι ο έρωτας, αληθινός και ψευδεπίγραφος συνάμα, πασχίζει να επιβληθεί σε ό,τι προσδιορίζει την οντότητά μας.
Μα όταν φτάνει το τέλος της παράστασης και η αυλαία πέφτει τι πρέπει τάχα να αναρωτηθούμε;
Αν ζήσαμε όντως έτσι όπως θέλαμε ή αν ξοδέψαμε το χρόνο μας διαρκώς μπλεγμένοι στα παρασκήνιά μας.
Θεσσαλονίκη 03/02/2018
Ξανθή Μουράτη
