Η νύχτα ανήκει
στους περιπατητές και τους γρύλους
ενίοτε και στα τζιτζίκια (τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες)
στα κοιμισμένα φώτα των παραθύρων της πόλης
στα κρυφά φιλιά και ίσως
στους περιπαθώς περιπλεγμένους εραστές.
Η νύχτα ανήκει
σ’ αυτούς που ονειρεύονται
στα σκεβρωμένα σανίδια ενός πατώματος
όπως τρίζουν απρόσμενα
σίγουρα στο φεγγάρι και στ’ αστέρια
στην αυγή που πλησιάζει βιαστικά
ν’ αγκαλιάσει το σκοτάδι
χαρίζοντάς μας την υπόσχεση της εναλλαγής.
Η νύχτα ανήκει
στο κλάμα των μωρών
στην ποίηση και τις γάτες
σ’ εσένα κι εμένα
σ’ ένα θάνατο έμπλεο τρυφερότητας
– ευπρόσδεκτος σαν έρχεται στην ώρα του –
στους ώμους ενός ανθρώπου γυμνού π’ αναρωτιέται
ποιός να ταϊζει άραγε αυτή τη φωτιά
που σιγοκαίει εντός μας.
Από την Τίνα Λυ.
