Ο Νίκος Δόικος γράφει για την πρώτη ποιητική συλλογή του Αλέξη Γούδα 

                 «Ο ψηφιδωτός ιππόκαμπος Κύπρος – Ένα σχεδίασμα»

 «Να γευτείς αλμύρα ανάμεσα στα μέλη μου και χαρουπόμελο από την / παλάμη μου καθώς θα μας τυλίγουν τα θαλασσινά σεντόνια.»

Είχα κάμποσο καιρό να ξανασυναντήσω (κι ούτε θυμάμαι πότε και ποιον αφορούσε η τελευταία φορά) έναν στίχο που να φτάνει στα όρια τής αντοχής του , έτοιμος να λυγίσει από το ανελέητο βάρος ενός ερωτισμού που είναι συγχρόνως και προσκύνημα σε κάποια νέα πατρίδα (;) , σε μια πρωτόφαντη Γη τής Επαγγελίας (;) . Το βρήκα στο «ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΜΑ» (σελ.13) , το ποίημα που ξεκλειδώνει τη συλλογή και μας ξεναγεί σ’αυτήν την «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα» αντίστιξη Ζωής και Θανάτου, Έρωτα και Πόνου, Ωραιότητας και Βαρβαρότητας.

«…Έλα να με ανακαλύψεις / Έλα να καείς ξαπλώνοντας στη ράχη μου ./ (……) Ανέβα στην κορφή τώρα. Βλέπεις ; / Βλέπεις την απέναντι πλαγιά ; / Το κόκκινο νύχι που σκαλίζει την πληγή μας ; Βλέπεις ;…(……..)

«Εγώ είμαι το ανοιχτό πέλαγος εγώ και το χαρακωμένο νησί. / Εγώ το πέρασμα και ο ψηφιδωτός ιππόκαμπος . / Πιάσε τη θάλασσα με τα δυο σου χέρια από το φλοίσβο της / και σήκωσέ την να ξαναβγώ στην άμμο . Εγώ θα’ μαι ./ Μη φοβηθείς . Εγώ είμαι .

Εγώ η Κύπρος ! ».

Ο περιηγητής δεν μπορεί ποτέ να ξεχωρίσει και να γευτεί την Χαρμολύπη , την παραπληρωματικότητα αισθημάτων , αλλά και ιδεών και αντιλήψεων και πολιτισμών. Εκείνο το σφιχταγκάλιασμα τών αντιθέτων ή τών διαφορετικών. Συνήθως , επιλέγει το βολικότερο σκέλος τού ζεύγους και το αναδεικνύει περιγράφοντας την επιφάνεια , την ιστορική στιγμή.

Μόνον ένας ποιητής μπορεί να πορεύεται και να ρεμβάζει στην κόψη τού ξυραφιού κοινωνώντας ( όπως εδώ στον «ψηφιδωτό ιππόκαμπο») το νάμα δύο κόσμων που ήταν κάποτε ένας , την οδύνη του χωρισμού , τον πόνο της «χαρακωμένης» πατρίδας.

Ο Αλέξης Γούδας το κάνει . Μπορεί και χειρίζεται την αντίστιξη , το contrapunto τής μουσικολογίας , με άνεση και μαζί με το δέος που απαιτεί το ίδιο το δράμα τής αντίστιξης ,που ξεδιπλώνεται ως τραγωδία στα ποιήματα τής συλλογής

«Nicosia International Airport» (σελ.29) .

« Κατάστημα αδασμολόγητων καημών / Κατάστημα δασμολογημένων καημών / Δίγλωσσα αγγεία θραύσματα ελληνισμού στους αιώνες. / Τα διαβατήρια σας παρακαλώ./ Αντίλαλος πόνος. Αντίλαλος πόνος. Αντίλαλος πόνος / κι ένα κοράκι διασχίζει την μεγάλη αίθουσα.»

αλλά ιδίως στο συγκλονιστικό  τρίστιχο

«ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ» (σελ.32)

«What’s your name? Πώς σε λένε ;»

• Ετεοκλή . Εσένα ; 

• Πολυνείκη .»

Πέρα από την εξαίσια στιχογραφία του για τις γνωστές και βραβευμένες μουσικές του συνθέσεις , «Ο ψηφιδωτός ιππόκαμπος» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή τού Αλέξη Γούδα . Αργότερα , μετά από κάποιες νέες εκδοτικές αποτολμήσεις , οι ευάριθμοι πεπαιδευμένοι τής λογοτεχνίας θα αποφανθούν πόσον εύκολα ανιχνεύεται το ονειρικό στοιχείο στην ποίηση του , εάν επιβεβαιώνεται ο σεβασμός στους μετρικούς κανόνες , εάν όντως εκφράζονται σύγχρονες εμπειρίες με την χρήση μύθων και ιστορίας ή μήπως η τύχη και το όνειρο υπαγορεύουν μια νέα υπερ-πραγματικότητα .Ή όλα αυτά μαζί . Και θα βαφτίσουν την ποίηση τού Αλέξη Γούδα στον Ιορδάνη τών –ισμών.

Προσωπικά την αισθάνθηκα ως ποίηση για μια Πατρίδα τού Φωτός και τούς γαλάζιους έρωτές της. Άλλωστε μόνον σε ένα τέτοιο περιβάλλον χρωματικών μεσογειακών φωτοσκιάσεων μπορεί η λαλούσα ζωγραφική να ταξινομήσει τις λεπτές ανταύγειες τών πραγμάτων και τών συναισθημάτων.

Θα τελειώσω με λίγους στίχους από την «ΛΥΣΗ» (σελ.47) .

«Αυτή η γη θα ναι πάντα ένα κέντημα , η μνήμη της τραχεία Πεύκη και η ζωή../ η ζωή Καληδόνιο μονοπάτι, θα γυρεύει στο τέλος της / την αρχή των πραγμάτων./ Κάποτε μια Αριάδνη έδωσε τη λύση ./ Σήμερα αρνείται τα γεγονότα. / Καθείς και τον προσωπικό του Μινώταυρο λοιπόν./ Καληνύχτα».

Καλημέρα Αλέξη Γούδα.

Νίκος Δόικος

21/1/2017

 

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Παρουσίαση στην Κύπρο του νέου βιβλίου του Αλέξη Γούδα (φωτογραφίες)