Στης πόλης τα πλακόστρωτα στενά,
μονάχη περπατάω…
Παρέα μου οι σκιές και οι φωνές της νύχτας, μαζί τους τραγουδάω…
Και σαν κοιτάς τον ουρανό, τ’ άστρα φεγγοβολάνε…
σαν θεατές που από ψηλά, σου λεν πως σ’ αγαπάνε!
Το ένα στενό πιο όμορφο απ’ τ’ άλλο.
Σπίτια παλιά, αυλές μαγικές…ρίγος μεγάλο!
Είναι η ομορφιά που πρέπει καθημερινά να ζούμε…
Είναι η Καστοριά, που μέσα μας βαθιά,
μαζί θα ερωτευτουμε!!!
Ξ.
*Αφιερωμένο στην πανέμορφη πόλη μου! Στις μαγικές αυτές ομορφιές της, που πάντα αναδύουν από μέσα μου με τον πιο όμορφο τρόπο, την έννοια και την “εικόνα” του έρωτα.
Ακόμα και σε ένα σκοτεινό, ξεχασμένο στενό…
