Οι αφανείς πρεσβευτές του κλάδου της γουναρικής βιοτεχνίας
Η λέξη γουναράς πληθυντικός γουναράδες είναι γνωστή, όταν όμως πρόκειται για γυναίκα γουναρά δυσκολευόμαστε να εκφρασθούμε με το θηλυκό όνομα που ακούει στην έκφραση γουναρού ή αν πρόκειται για πολλές να πούμε γουναρούδες. Κάνω τον πρόλογο αυτό διότι θέλω να καταγράψω για ιστοριογραφικούς λόγους την δραστηριότητα μιας γυναίκας γουναρούς, που τίμησε το επάγγελμα, αφού διαφήμισε το προϊόν ως έτοιμο ένδυμα, καθότι το πρόβαλε στα καλύτερα σαλόνια της Αθήνας με αποτέλεσμα να το φορέσουν διάσημες προσωπικότητες γυναίκες της δεκαετίας του 70 και 80.
Ήταν τέλος της δεκαετίας του ’70, όταν η αυτοδίδακτη ανήσυχη και τολμηρή νεαρή τότε γουναρού Ρίτσα Πουρλιάκα – Λιάπη, ξεκίνησε με μια βαλίτσα να πουλήσει μερικά γουναρικά στην Αθήνα. Η Ελλάδα βρίσκονταν σε ραγδαία ανάπτυξη το Α.Ε.Π. από χρόνο σε χρόνο κάλπαζε, η Αθήνα αναπτύσσονταν τάχιστα, χρήμα κόβαμε άφθονο, οι αγορές μας δάνειζαν και γενικά ήμασταν σε κατάσταση όπου τα καταναλωτικά αγαθά γινόταν ανάρπαστα.
Έτσι λοιπόν η ανήσυχη και πολυμήχανη συμπατριώτισσά μας αντιλαμβανόμενη τα μηνύματα των καιρών ξεκινά από την ακριτική Καστοριά για να δοκιμάσει την τύχη της στην ραγδαία αναπτυσσόμενη πρωτεύουσα. Το εγχείρημα πέτυχε, αφού μέσα σε λίγο καιρό κατόρθωσε να προωθήσει το έτοιμο προϊόν της Καστοριάς και Σιάτιστας, για το οποίο διψούσε η εύπορη τάξη των γυναικών της πρωτεύουσας. Ίδρυσε την επιχείρηση RITSEL FURS, δημιουργώντας παράλληλα επιδείξεις και άλλες εκδηλώσεις, για την προώθηση των γουναρικών της Δυτικής Μακεδονίας. Γυναίκες του καλλιτεχνικού κόσμου, ηθοποιοί, πολιτικοί και πολλές άλλες κατηγορίες της εύπορης Αθήνας, συναγωνίζονταν όχι μόνο να αποκτήσουν ένα γουναρικό αλλά να φορέσουν το καλύτερο και ακριβότερο.
Φυσικά μέσα στην ‘’ υστερία ΄΄ αυτή για την απόκτηση γούνας, ήταν και πολλοί που εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την τάση ώστε να κερδοσκοπήσουν πουλώντας ‘’ μαλιαμόρδες΄΄ για πανάκριβα γουναρικά. Αυτό το αναφέρουμε για ιστορικούς λόγους για τον ερευνητή του μέλλοντος, αφού είναι ένα γεγονός που συνέβαινε συμβαίνει και θα συμβαίνει, σε όλα στα επαγγέλματα και τους κλάδους και όχι μόνο στον κλάδο της γούνας.
Η αφορμή για την δημοσίευση αυτού του άρθρου δημιουργήθηκε, όταν είδα μια φωτογραφία της Εθνικής μας Στάρ Αλίκης Βουγιουκλάκη με την αφανή και ταπεινή πρέσβειρα του κλάδου συμπολίτισσα μας Ρίτσα, η οποία αποτυπώθηκε την δεκαετία του ’80, μετά από μια επίδειξη γουναρικών στην Αθήνα. Αμέσως σκέφθηκα ότι το στοιχείο αυτό εκτός από ιστορικό κεφάλαιο, αποτελεί και κεφάλαιο επικοινωνιακής αξιοποίησης για τον κλάδο της γούνας, που τόσο πολύ το χρειάζεται κυρίως αυτή την εποχή.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη με την συμπολίτισσά μας Ρίτσα Πουρλιάκα – Λιάπη την ώρα που δοκιμάζει ένα Καστοριανό γουναρικό.
Πρόσφατα άκουσα από έναν πολυδιαβασμένο φίλο μου γουναρά, που αν και αυτοδίδακτός, αναγνωρίζει την ανάγκη για δημιουργία μια ανωτάτης σχολής για την εκπαίδευση στελεχών του κλάδου της γούνας, το εξής γεγονός. Στην Λειψία όπου βρίσκονταν μια αξιόλογη Ελληνική παροικία γουναράδων εκ Δυτικής Μακεδονίας φυσικά, υπήρχε μεταξύ πολλών Καστοριέων και η οικογένεια Παπαγιελιά (το αναφέρω το όνομα, όπως αναφέρεται στον οδηγό του Παν. Πεκμεζάρη το 1929, PAPAGELIAS CHRISTOS Laperhof str. 4……), την οποία επισκέφθηκε ο Τσάρος της Ρωσίας προκειμένου να αποκτήσει ένα γουναρικό.
Εάν αυτό το γεγονός ισχύει και υπάρχει φωτογραφία ή άλλο ντοκουμέντο, θα ήταν ένα μοναδικό στρατηγικής σημασίας επικοινωνιακό πλεονέκτημα για τον κλάδο. Όλα αυτά τα στοιχεία και πολλά άλλα άγνωστα αν συγκεντρωθούν και παρουσιασθούν με τον κατάλληλο επικοινωνιακό τρόπο, θα δώσουν μια μοναδική υπεραξία στον κλάδο που σίγουρα θα μεταφρασθεί σε εμπορικό κέρδος και όχι μόνο.
Η ιστορική αυτή αποτύπωση καταγράφεται για να καταδείξει την δυναμική του κλάδου και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία όταν κινείται οργανωμένα, με φαντασία και ευρηματικότητα, μπορεί να δημιουργήσει κεφάλαιο απασχόληση και ευημερία
Η συγκεκριμένη αρθρογραφία που γίνεται με την ευκαιρία των προσεχών διοργανώσεων των εκθέσεων γούνας, αποσκοπεί να καταδείξει την εξωστρέφεια του κλάδου και το ανήσυχο πνεύμα των γουναράδων, που μυήθηκαν στο επάγγελμα χωρίς κάποια ιδιαίτερη τεχνοκρατική υποδομή, αλλά εμπειρική κληρονομία από τους προγόνους τους. Σχεδόν αυτοδίδακτοι έμαθαν, προώθησαν, διαφήμισαν και φυσικά αποκόμισαν οφέλη και κέρδη, από ένα μοναδικό προϊόν και επάγγελμα, που οφείλουμε να διαφυλάξουμε, να αξιοποιήσουμε και αναπτύξουμε, αφού έχουμε όλες τις προϋποθέσεις και τα προσόντα γι’ αυτό.
Εμείς ως προς την επικοινωνιακή αυτή στρατηγική είμαστε έτοιμοι να συμβάλουμε, αρκεί να βρούμε ανταπόκριση και οι φορείς, η τοπική κοινωνία και οι πολίτες να μας βοηθήσουν με τα ιστορικά ντοκουμέντα, που βρίσκονται στα αρχεία τους ή στην μνήμη τους. Η ιστορία αποκτά αξία όταν αναδεικνύεται προβάλλεται και ΄΄ διαφημίζεται ΄΄ και όχι όταν λιμνάζει και αλλοιώνεται στα χρονοντούλαπα της ιστορίας.
Αυτή ήταν μόνο μια μικρή, από την μεγάλη άγνωστη ιστορία του κλάδου της γούνας, στον οποίο οφείλει η πόλη την μοναδικότητά της, την ευημερία της και τον υλικό και άυλο πλούτο της. Έναν πλούτο που αν δεν υπήρχε ο κλάδος αυτός, δεν θα αναδεικνύονταν οι σημαντικές προσωπικότητες όπως οι : Ναούμ Νούλτσος, Μανωλάκης ο Καστοριανός, Αδελφοί Εμμανουήλ, Γεώργιος Θεοχάρης, Αθανάσιος Χριστόπουλος, Θωμάς Μανδακάσης, Χριστόδουλος Ζάχος, Καστριώτης Γεώργιος, Κυρίτσης Γεώργιος, Παπαναούμ Παναγιώτης, και πολλοί άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι στο ευρύτερο κοινό, συμπατριώτες μας.
Ο Λεωνίδας θ. Πουλιόπουλος είναι Οικονομολόγος, Καθηγητής εφ. στο ΤΕΙ Δυτ. Μακεδονίας, διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος και Διευθυντής της ΕΔΗΚΑ α.ε. με πλούσιο συγγραφικό και αρθρογραφικό έργο όσο αφορά τον κλάδο της γούνας.
