Συχνά προβληματιζόμαστε: τι είναι εκείνο που οδήγησε στη σημερινή πολύπλευρη κρίση; Πολλά μπορούν να ειπωθούν κι ανάμεσά τους και τούτο. Ξεχάσαμε το φιλότιμο του Έλληνα. Ξεσπά φωτιά στο διπλανό δάσος. Ίσως τηλεφωνήσουμε στην πυροσβεστική, μα συνήθως και για να μην χάνουμε χρόνο, θα βιντεοσκοπήσουμε το συμβάν με το κινητό μας. Οι παππούδες θα έτρεχαν πρώτοι να βοηθήσουν στην κατάσβεση. Υπάρχουν γύρω μας τόσα που απαιτούν τη φροντίδα μας.
Ας μεριμνήσει ο δήμος και οι υπάλληλοί του, λέμε οι περισσότεροι. Ξεχάσαμε όμως πως εμείς αποτελούμε το δήμο. Ξεχάσαμε ότι εμείς διαμαρτυρόμαστε για το μεγάλο αριθμό των υπαλλήλων γενικότερα. Άλλωστε μας επιβαρύνουν και οικονομικά. Από την άλλη ο μικρός αριθμός τους, δεν επαρκεί για τις τόσες ανάγκες που και η δική μας αδιαφορία προκαλεί.
Το σχολείο πρωτοπορεί και στον τομέα αυτό. Δίνοντας το παράδειγμα πρώτα οι δάσκαλοι και οι γονείς, βρήκαμε άξιους μιμητές, τους μαθητές μας. Ο κ. Πασχάλης, γονέας το σχολείου μας, απολύτως αφιλοκερδώς και με περίσσιο μεράκι, χάνοντας και το προσωπικό του μεροκάματο, αστάρωσε και χρωμάτισε δύο φορές με πλαστικό χρώμα την αποθήκη των ξύλων και το λεβητοστάσιο του σχολείου μας. Τον ευχαριστούμε.
«Χθες» κάποιοι άλλοι γονείς είχαν προσφερθεί εθελοντικά κι αύριο κάποιοι άλλοι. Αλλά το θέμα έχει και συνέχεια. Με τέτοια παραδείγματα και οι μαθητές μας ευαισθητοποιήθηκα. Χάνοντας ακόμη και από το διάλειμμά τους, μαθητές όλων των τάξεων, «τρέχουν» να περιποιηθούν τα φυτά τους.
Δημοτικό Σχολείο Νεστορίου
